Laatst moest ik een workshop geven. Daarvoor had ik een doosje met spullen bij me, dat precies onder de zitting van mijn rolstoel paste. Ideaal, want zo had ik mijn handen vrij om te rollen.

De avond ervoor had ik alles klaar gezet, dus ‘s ochtends sjor ik dat doosje onder mijn zitting vast. Geen enkel probleem, want het is niet moeilijk en bovendien had ik dat vaker gedaan.

De dag verloopt prima. Mijn workshop gaat voorspoedig en het leidt tot een aantal interessante gesprekken naderhand. Kortom, ik ben tevreden.

Aan het eind van deze leuke dag ben ik total loss. Ik had niet anders verwacht, dus dat was ingecalculeerd. Ik heb nog één hele grote taak en dat is de reis naar huis. Ik zie er als een berg tegenop, maar de wetenschap dat ik thuis eindelijk in mijn bed kan ploffen, houdt de wanhoop-door-uitputting op afstand.

Te moe om nog pap te kunnen zeggen, pak ik mijn spullen bij elkaar. Ik pak het doosje en het touw en ik realiseer me dat ik met geen mogelijkheid meer kan verzinnen hoe ik dat doosje vast kan maken. Ik zie het doosje en het touw, ik weet dat het niet moeilijk is, maar ik kan 1 en 1 domweg niet meer bij elkaar optellen. MIjn hersenen zijn zo moe dat ze in staking zijn.

Dát is (ook) hersenmist...