Seks is voor mij belangrijk, zoals dat voor de meeste mensen belangrijk is. Maar sinds ik chronisch ziek ben, is seks niet meer vanzelfsprekend. Hoe ik dat oplos? Met het nodige kunst en vliegwerk…

Een tijdje geleden zag ik op de website van HandicapNL een petitie die opriep dat revalidatietrajecten moeten uitbreiden met de overgang van revalidatiecentrum naar het leven thuis. Een terechte eis, want die overstap is heel groot. Te groot. Dus ik steun deze petitie van harte! Maar het maakte me ook jaloers, want toen ik ziek werd, was de reactie: “U moet ermee leren leven”. En ik stond weer buiten.

Sinds ik ME/cvs heb, heb ik geen griep meer gehad! Nee. Opnieuw: sinds ik ME/cvs heb, heb ik het niet door als ik griep heb. Want de symptomen van griep lijken voor mij zoveel op de symptomen van ME/cvs, dat ik ze niet uit elkaar kan houden. Daarom duurt het vaak een week, voordat ik besef dat ik geen slechte week, maar griep heb.

In Nederland zegt de overheid steeds dat ze zo streng zijn met het verstrekken van zorg, zodat we zorg kunnen bieden aan “degenen die het écht nodig hebben”. Mijn persoonlijke ervaring met de Wmo is totaal anders. Mijn ervaring lijkt meer op: “Heb je écht hulp nodig? Dan kun je verrotten!” Helaas ken ik vele anderen met vergelijkbare ervaringen.

Tot nu toe heb ik me op dit blog niet over seks uitgelaten. Daar komt bij deze verandering in! Want seks is voor mij belangrijk, zoals dat voor de meeste mensen belangrijk is. Maar sinds ik chronisch ziek ben, is seks niet meer vanzelfsprekend.

Sinds ik ME/cvs heb, is griep zoveel ingrijpender dan voorheen. Vroeger was een griepje een kwestie van 1 à 1,5 week en dan was ik er weer bovenop. Maar nu is mijn leven 3 tot 8 weken volledig ontregeld.

Als onderdeel van een revalidatietraject zag ik op een gegeven moment een ergotherapeut. Op een dag vroeg deze mij hoe laat ik normaal opsta. Dat wisselt nogal en hangt ervan af of ik een goede of een slechte dag heb. Op goede dagen sta ik om 10 uur ‘s ochtends op, op slechte dagen pas om 4 uur 's middags.

Op een dag word ik wakker. Ik sta in de koelkast te kijken, met de open deur in mijn hand. Ik hoor iemand vragen: “Wat doe ik hier?” Eén moment ben ik verbaasd, want ik weet zeker dat ik niets gezegd heb. Toch is het mijn stem. Ik kijk om me heen en ik zie op het aanrecht een bord met twee boterhammen staan. Ik realiseer me dat ik lunch aan het maken ben.

Ongeveer een week geleden schreef ik het blog "Welkom in mijn wereld!". In dit blog vertelde ik dat mijn leven sinds de coronamaatregelen niet veranderd is, omdat ik vanwege mijn beperkingen ik toch al huisgebonden ben. Dat is niet helemaal waar: ik word nu zoveel vaker door vrienden gebeld, dat ik nergens meer aan toe kom. Een opmerkelijk luxeprobleem: ik moet snijden in mijn (digitale) sociale contacten, want het is te veel!

Nu het corona-virus rondwaart in een groot deel van de wereld gelden er ook in Nederland steeds strengere maatregelen om de epidemie te kunnen blijven controleren. Veel mensen vinden het moeilijk dat ze door alle maatregelen grotendeels aan huis gebonden zijn. Voor mij is dit mijn normale dagelijkse leven, want door mijn beperkingen ben ik altijd aan huis gebonden. Kortom, welkom in mijn wereld!