Ongeveer een week geleden schreef ik het blog "Welkom in mijn wereld!". In dit blog vertelde ik dat mijn leven sinds de coronamaatregelen niet veranderd is, omdat ik vanwege mijn beperkingen ik toch al huisgebonden ben. Dat is niet helemaal waar: ik word nu zoveel vaker door vrienden gebeld, dat ik nergens meer aan toe kom. Een opmerkelijk luxeprobleem: ik moet snijden in mijn (digitale) sociale contacten, want het is te veel!

300% meer contacten

Sociale contacten kosten mij veel energie. Het maakt niet uit of die contacten in persoon of digitaal zijn: de interactie tussen die ander en mij blijft hetzelfde. Normaal spreek ik elke dag één persoon en soms zelfs niemand. Vanwege alle coronamaatregelen gaat iedereen opeens veel meer (beeld)bellen en spreek ik elke dag twee of drie mensen. Dat is een grote verandering!

Sociaal dier

Dit bloeiende sociale leven vind ik ontzettend leuk, want ik ben in wezen een sociaal mens. Vroeger stond mijn deur altijd open, en kon iedereen elk moment komen aanwaaien. Dat gebeurde dan ook regelmatig en dat vond ik alleen maar gezellig.

Nu, vanwege mijn chronische aandoeningen, kan ik dat niet meer. Sociale contacten kosten me veel energie en na elk contact heb ik tijd nodig om bij te komen. De medische term is hiervoor "post-exertionele malaise", of kortweg PEM. Belangrijkste kenmerk van PEM is dat de terugslag onevenredig groot en langdurig is ten opzichte van de geleverde inspanning.

Voorbeeld

Als ik een half uur met iemand bel, dan moet ik een uur bijkomen. Na 2 vriendschappelijke gesprekken van elk een uur kan ik de rest van de dag niets meer. “Niets” betekent op de bank hangen en domme tv kijken totdat het tijd is om naar bed te gaan. Op een goede dag red ik het 's avonds nog net om te koken, op een slechte dag kom ik niet verder dan een eenvoudige boterham.

Sociaal vangnet

Het is heel prettig om te merken dat er als vanzelf een soort sociaal vangnet ontstaat, waarbij mensen elkaar regelmatig even checken of het nog goed gaat met elkaar. Natuurlijk weet ik best dat de beller deze contacten zelf ook hard nodig heeft. Want (bijna) iedereen zit alleen thuis en dat kan heel eenzaam zijn. Dat doet niets af aan het warme gevoel bij vrienden in beeld te zijn.

Ontwrichtend

Alleen is dit sociale vangnet voor mij persoonlijk ontwrichtend. Ik ben al jaren huisgebonden, omdat ik niet de energie heb om meer te doen. Het is een zorgvuldige, maar fragiele balans: elke dag opnieuw moet ik plannen wat ik wel of niet kan doen. Elke dag opnieuw moet ik mijn planning omgooien als er onverwachte dingen gebeuren. (En omdat het leven nogal onvoorspelbaar is, gebeurt dat dus bijna dagelijks.)

Contact minderen

Kortom, ik moet deze fijne telefoongesprekken minderen, anders kom ik niet meer aan mijn eigen leven toe. Belangrijke basisdingen, zoals schoonmaken, wassen en boodschappen doen, moeten ook gebeuren. En ik zou ook heel graag af en toe aan iets voor mezelf toe willen kunnen komen! Zoals breien of een kruiswoordraadsel invullen. Dat is in het normale leven al lastig, maar nu lukt het me helemaal niet meer.

Nieuwe balans

Kortom, het is ironisch dat mijn sociale leven opeens een te grote vlucht neemt, dankzij de coronamaatregelen. Het doet me pijn dat ik hierin moet gaan snijden, want al deze sociale contacten vind ik heerlijk. Vanaf vandaag nog maximaal één telefoongesprek per dag, in de hoop dat ik weer energie overhoud voor mijn eigen leven.