Ik zit vast in een geweldadige relatie. Mijn partner is ervan overtuigd dat ik hem bedrieg. Hij vindt dat ik te veel van hem vraag. Hij breekt mijn eigenwaarde stelselmatig af. Ik wil uit deze relatie, maar dat kan niet. Het leven kan niet eenzamer zijn…

Vaak denk ik dat ik het ergste nu wel achter de rug heb. Dan is het een tijdje rustig. Soms zelfs wekenlang. En als ik het niet meer verwacht, dán slaat mijn partner opnieuw toe. Altijd net als ik weer een beetje vertrouwen begon te krijgen.

Alles moet gebeuren op de manier van mijn partner. Er is maar één manier en dat is zijn manier. Ik moet me voegen naar zijn wereldbeeld. Hij begrijpt niet dat alle mensen verschillend zijn. Flexibel zijn is éénrichtingsverkeer.

Mijn partner kijkt mee met alles wat er in mijn leven gebeurt. Privacy heb ik niet. Alles moet hij weten, niets is privé. Ook mijn bankrekening niet. Elke stap die ik zet, moet ik verantwoorden. Anders kan hij mij toch niet steunen?!

Mijn partner weet dat ik beperkingen heb. Hij zegt steeds weer dat hij me graag wil helpen. Ik hoef het maar aan te geven. Maar als ik dat doe, dan komt hij opeens met extra regels en voorwaarden. Snapt hij echt niet dat hij mijn gezondheid zo juist slechter maakt?

Alles wat voor mij belangrijk was, heb ik op moeten geven. Muzieklessen en hobby’s zijn gestopt. Biologisch eten vindt mijn partner ook niet belangrijk. Nieuwe kleren krijg ik alleen als mijn oude echt niet meer kunnen. Ik mag doen wat ik wil, maar het mag niets kosten. Alleen blijft er dan heel erg weinig over…

Ik word gedwongen als een klein kind aan de hand mee te lopen. Behandeld alsof mijn verstandelijke vermogens niet toereikend zijn. Maar het is juist mijn partner die het niet begrijpt!

Elke keer weer moet ik mezelf bewijzen. Bewijzen dat ik écht ziek ben. Bewijzen dat ik iets écht niet kan doen. Bewijzen dat ik écht meer hulp nodig heb. Hij kijkt me empatisch aan, maar hij begrijpt het nog niet helemaal. Kan ik het nog één keertje uitleggen?

Deze relatie duurt nu al een paar jaar. De stress ervan wordt me regelmatig te veel. Dan vliegt het me aan en weet ik het even niet meer. Ik ben er burn-out van geworden.

Als het kon, zou ik uit deze relatie stappen. Maar ik ben afhankelijk van deze relatie, want ik kan nergens anders heen. De uitzichtloosheid maakt me wanhopig. Dit is geen menswaardig bestaan.

Wie mijn partner is? Mijn partner is de Sociale Dienst. Mijn partner is de Bijzondere Bijstand. Mijn partner is de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo).